A range of sensations

In Still Live Salva Sanchis examines the relationship between sound and silence and so continues the study of movement that typifies him. Just as in Desh and A Love Supreme, two recent Rosas creations in which Salva Sanchis appeared as a dancer and choreographer, improvisation plays a crucial role here. It is based on Reigen Seliger Geister (the Dance of the Blessed Spirits), the second string quartet by the German composer Helmut Lachenmann. Salva Sanchis was inspired by not only Lachenmann's score but also his special vision of composition, perception and space.

Composition
'If the act of composing is meant to go beyond the tautological use of pre-existing expressive forms and - as a creative act - to recall that human potential which grants man the dignity of a cognizant being, able to act on the basis of this cognition, then composition is by no means a 'putting together', but rather a 'taking apart'.'
The structure of Still Live is propelled by one musical section lasting 28 minutes which is inserted as a whole. This intervention creates a tension between music and movement, with the latter extending over a longer period of time. The study of movement is based less on the rhythm and time structure of the music but is linked more to a number of compositional principles. The score is a complex instruction manual with a relatively high degree of freedom for the musicians; a deconstruction of sounds.

In the improvisation a number of parameters have been established. Whenever one aspect of movement is isolated, an unfamiliar atmosphere emerges and one's perception becomes sharpened. Nevertheless the improvised phrases are rarely fragmented and the three dancers glide smoothly through space with unrivalled control of their bodies. Although there is very little mutual contact between the dancers they appear to move through the same structure. This refers to the idea of the 'superinstrument' : Lachenmann regards his string quartet as a composition for 16 strings, one large body in which the hierarchy among the different instruments are indistinguishable. And for Salva Sanchis it is precisely here that the idea of choreography lies, where a whole is created.

Perception
'Perception is more adventurous and elemental than listening: it plays with our received opinions and securities, it presupposes utmost sensitivity in our intuition and intellect and in all related activities of the mind.'
Still Live almost imperceptibly plays on the audience's perception, not so much by hoodwinking them but by introducing minimal shifts. When the musical sequence starts we become aware of the use of the silence that preceded it. The dancers' poses always have a certain dynamism. Small changes in the speed in which the dancers move produce a new quality of movement. In this way Still Live unfolds a range of sensations that heighten the senses.

Space
'In perceiving an object, our mind does more than simply apprehend the structure, the constituent resources and laws, and the spirit at work within that object: it also apprehends its own structure by entering into conflict with those very perceptions, thereby becoming all the more acutely aware of itself.'
Performative space is by definition twofold, as the bodies relate both to one another and to space. Throughout the creative process Salva Sanchis works together with the artist Kristof Van Gestel, who in his installations uses abstract volumes - often primitive forms - and their possible meanings. For Still Live, Van Gestel created a monolithic wall as a visual reference that reacts against and contrasts with the movement. The material is not mediated in any way and the volume speaks for itself.
Despite the fact the fundamental principles are abstract, there is nevertheless a form of narrative. The choice of three dancers allows a minimal complexity, the possibility of counterpoint. Each of the characters has their own significance which develops over the course of time. They are abstract figures who irrefutably get each individual spectator's imagination working.

Charlotte Vandevyver

(All the passages quoted are from: Helmut Lachenmann - Musik als existentielle Erfahrung: Schriften 1966-1995, ed. by Josef H�yusler, Wiesbaden, 1996.)
Text originally published in Muntmagazine November 2006

---

Still live’ zoekt oorsprong van beweging op golven van muziek en stilte
Katrien Delcourt (12/01/2007)

In ‘Still live’ zet de Spaanse choreograaf Salva Sanchis zijn zoektocht naar de oorsprong van de beweging voort. Parallel daarmee tast hij hier ook de relatie tussen stilte en geluid af door ‘Reigen Seliger Geister’ , het tweede strijkkwartet van de Duitse hedendaagse componist Helmut Lachenmann, door zijn choreografie heen te weven. Samen met Manon Santkin en Mioko Yoshihara levert hij een voorstelling af vol subtiele wendingen en minieme details die een apart universum met telkens weer veranderende gewaarwordingen oproepen.

Salva Sanchis werd geboren in Spanje en volgde daar een theateropleiding aan het Institut del Teatre van Barcelona. Daar legde hij zich vooral toe op fysiek theater, mime, zwaardvechten, acrobatie en aikido. Nadien ruilde hij die stad voor Brussel in om er samen met de eerste lichting studenten een dansopleiding aan de P.A.R.T.S-school van Anne Teresa De Keersmaeker af te ronden.

Sindsdien heeft hij al drie projecten samen met Rosas, het gezelschap van De Keersmaeker, gemaakt. Voor ‘Bitches Brew/Tacoma Narrows’, ‘Desh’ en ‘Raga For the Rainy Season/A Love Supreme’ gebruikte hij telkens jazz als muzikaal tapijt. Voor zijn eigen project ‘Still live’ kiest hij een hedendaags, klassiek stuk van Helmut Lachenmann. In ‘Reigen Seliger Geister’ laat Lachenmann zijn compositie voor 16 snaren als �~�~n uniform superinstrument zuchten, kreunen, fluiten en dreigen. De vreemde geluiden doorbreken nu eens zacht en dan weer scherp en grillig de stilte. Ook Salva Sanchis benadert het begrip choreografie als een superinstrument waarbij de dansers samen resoneren, zonder dat er nog een hi�〉archie te herkennen valt.

Sanchis wil met ‘Still live’ terugkeren naar de exploratie van beweging op zichzelf, zonder dat die voortvloeit uit de muziek. De dansers volgen hun eigen parcours losstaand van de muziek en de andere geluiden die af en toe inbreken. Zo laat hij beweging en muziek op hetzelfde niveau werken. Twee derde van de voorstelling wordt er in stilte gedanst op de nawee�］ van Lachenmanns compositie.

Maar elke danser leeft ook in zijn eigen universum. Soms kruisen ze elkaar en ontstaan er symmetrie�］ en harmonische bewegingen die van het ene lichaam in het andere overvloeien. Nadien laten ze elkaar weer los en onderzoeken ze ge��soleerd verder hoe beweging ontstaat, voortkabbelt en verandert. Improvisatie vormt daarbij een belangrijk element. Ze laten als het ware de beweging vanuit hun onderbewustzijn opwellen en door hun lichaam en de ruimte heen voortvloeien. Hun danstaal doet denken aan marionettenpoppen, aan mimespelers op straat, aan robotten. Net als de muziek van Lachenmann pauzeren ze regelmatig en blijven ze als tableaux vivants in trance staan.

Beeldend kunstenaar Kristof Van Gestel ontwierp het decor. Achter de dansers is een monolithische wand opgetrokken en vooraan ligt een steen. Door de roerloosheid van het decor accentueert hij zo het onderzoek naar beweging dat zich ervoor afspeelt. Zijn sculpturen zijn onlosmakelijk verbonden met de ruimte waarin ze zich bevinden en de dansers die er zich in voortbewegen. ‘Still live’ roept in dat opzicht verwijzingen naar stillevens op maar bevat tegelijkertijd ook het woord ‘live’ dat de improvisatie beklemtoont. Sanchis wil met zijn choreografie�］ vooral geen idee�］ opwekken, maar wil alle mogelijkheden omvatten van wat een beweging is en kan zijn. “Ik wil dat onze dans nergens over gaat. Ik wil dat onze dans is.”

‘Still live’ eindigt zoals het begonnen is in stilte. In halve duisternis laten Sanchis, Santkin en Yoshihara een wereld aan indrukken en gewaarwordingen nazinderen. De gespannen lichamen keren terug naar hun staat van ontspanning en alles komt weer tot stilstand.




Faire craquer les formes anciennes de la danse et de la musique
Christian Jade (12/01/2007)

La pr�~dilection d’Anne-Teresa De Keersmaeker pour la musique contemporaine fait �~cole chez ses disciples les plus dou�~s comme le danseur�彡hor�~graphe Salva Sanchis. Il propose, au Kaaitheater, jusqu’�u samedi �G Still live �Q (nature morte), une confrontation et/ou un �~change avec la structure musicale du deuxi�}me quatuor �u cordes d’Helmut Lachenmann. Un quatuor surtitr�~ �GReigen Seiliger Geisten�Q, �GRonde des esprits bienheureux �Q. La premi�}re de ce �G Still Live a eu lieu �u Dusseldorf, la semaine derni�}re et Christian Jade a assist�~ �u la g�~n�~rale bruxelloise au Kaaitheater, hier soir.

Curieux objet que cette �G nature morte �Q, au beau d�~cor abstrait parfois terne parfois lumineux du plasticien Kristof Van Gestel. Terne et lumineux:mots-clefs qui guideront mon commentaire. Terne parce qu’il manque bien s�甚 la pr�~sence de ces musiciens sur sc�}ne tirant de leurs instruments des sons �~tranges dont la production m��me cr�~e un spectacle. Pour l’amateur de musique contemporaine, la machine �u fabriquer les distorsions ou curiosit�~s sonores est une source de plaisir. Anne-Teresa De Keersmaeker est presque toujours accompagn�~e de musiciens live. La lutte des deux grammaires, la musicale et la chor�~graphique aurait dynamis�~ le d�~bat. Si le spectacle para�д terne parfois, c’est que la premi�}re partie, �S heure de danse pure tarde �u nous passionner m��me si elle installe une belle structure de dialogue chor�~graphique. Deux beaux danseurs, un couple athl�~tique, Salva Sanchis lui-m��me et Manon Santkin, cr�~ent leurs gammes lorsque surgit la minuscule Mioko Yoshihara, qui vient casser leur jeu, en insinuant dans le couple un trouble… chor�~graphique : elle parle un autre langage. A partir de l�u, en tant que spectateur, vous pouvez vous figurer une histoire, jamais explicite entre ces trois personnages. Mais c’est la gr�wce de ce petit bout de femme v��tue d’une robe rose et les �~clats superbes de la musique de Lachenmann qui cr�~ent, enfin une tension, une lumi�}re. Lumi�}re subtile puisque jamais la danse ne cherche �u �~pouser la musique s’effor�|ant plut�閣 de trouver une structure cr�~atrice parall�}le. L�u est la force du spectacle. J’ai personnellement �~t�~ int�~ress�~ par le double jeu et de la danse et de la musique, qui font craquer des formes anciennes pour leur donner une vie nouvelle. Je veux bien qu’on propose une danse sur le silence. Mais quand la musique de Lachenmann �~clate, j’aurais aim�~ voir la lutte des musiciens et de leurs instruments aussi vivants que les danseurs. On serait vraiment entr�~ alors dans la ronde des esprits bienheureux.

photo : Herman Sorgeloos